Bij mevrouw De Jong was het heerlijk warm.
In haar woonkamer had ze een oude potkachel branden.
Ik zag lapjespoes Calicot slapen op het kleed voor het kacheltje.
Ze snurkte licht en haar snorharen bewogen wild,
het leek wel alsof ze in haar dromen in een gevecht met een muis was verwikkeld.
Boven de schouw hing een oude stationsklok.
De seconden tikten het ritme van de tijd.
Mevrouw De Jong zat – zoals gewoonlijk- achter haar computer. 

“Hoi Robin”, riep ze toen ik de kamer binnen kwam, “Wat ik nou heb: ’t is fantastisch!” 
Driftig tikte ze haar vingers op het toetsenbord.
Op het beeldscherm was een film te zien.
Ik ging naast haar zitten en keek met haar mee.
Ik zag een ridder in een middeleeuwse maliënkolder in het gras staan.
Naast hem lagen een zwaard en een ploertendoder.
Een zwart paard graasde rustig op de wei.
De vlag met een familiewapen stond rechtop in het gras.
In de verte staken de torens van een kasteel af tegen een helblauwe hemel.
Een zachte zon bescheen het gezicht van de ridder.
Hij had een gelukzalige glimlach op zijn gezicht.
En een hele grote roze bril op zijn neus.
De camera zwenkte iets naar rechts en er kwam nog een ridder in beeld.
Die zat ook van oor tot oor te grijzen. 
“Wat is dit voor een film?”, vroeg ik. 
Mevrouw De Jong bleef strak naar het beeldscherm kijken.
“Wacht maar, ik leg het je zo uit.” 
De ridders liepen naar elkaar toe.
Ze schudden handen en omhelsden elkaar uitbundig.
De ridder met de roze bril wees naar de lucht.
“Wat een prachtige dag is ‘t, mijn waarde heer!
Echt een dag om vriendschap te sluiten, vindt u ook niet?”
Op dat moment begon de camera te trillen.
Het leek wel het gespin van een poes. “Miauw”, hoorde ik.
Het beeld begon de wiebelen en na wat gekraak hield de film op.
Glunderend keek mevrouw De Jong me aan.
“Is het niet fantastisch? Eindelijk is het me gelukt. Hier heb ik jaren aan gewerkt.” 
Verbaasd keek ik haar aan. “Waar heb ik naar gekeken?” 

Ik ken mijn buurvrouw al jaren en kom regelmatig bij haar over de vloer.
We houden allebei van games.
Mevrouw De Jong ontwerpt games en ik speel ze graag.
Het liefst uren achtereen, maar dat zien mijn ouders niet zo zitten. 
“Zit je alweer achter die computer!”, roepen ze dan",
 “ga eens naar buiten: ga fietsen of hutten bouwen of zo!
Dat deden wij vroeger ook.”
Dan ga ik maar naar buiten en wip ik snel bij buurvrouw De Jong naar binnen.
Zij heeft altijd wel een game voor mij om uit te testen.
Ik pas precies in haar doelgroep, zegt ze altijd. 

“Robin, wat je net hebt gezien is geschiedenis!
Dit zal in de boeken komen te staan. Ik zeg het je!” 
Mevrouw De Jong vertelde me dat ze een tijdmachine app had gemaakt.
Een app waarmee je in de tijd kunt reizen: terug en vooruit.
Ongelovig keek ik haar aan. 
“Maar het is een game dus het is niet echt, toch?” 
“Jawel, lieve Robin! Het is echt.”
Ze had ontdekt hoe je tijd een kort moment onzichtbaar kon maken.
Alsof het er even niet is.
En als tijd er niet is, zit je niet meer in de tijd gevangen en kun je alle kanten op.
Waarheen je maar wilt. 
“Maar hoe kom je daar dan?”,  vroeg ik haar. 
“Ja, dat was wel een behoorlijk gepuzzel.” 
Er volgde een ingewikkeld verhaal waar ik niet veel van begreep.
Het had te maken met nulletjes en eentjes, de taal waarmee je een computer kan vertellen wat je wilt.
Ze had een programma ontworpen waarmee je een onzichtbaar moment in een bepaalde tijd kon afspreken.
Naast haar bureau lag op de grond een interactieve mat die in verbinding stond met haar computer.
Als je op deze mat ging staan, kon je reizen in de tijd. 
“Hoe kom je dan weer terug naar nu?”, vroeg ik
“Je spreekt met de computer af hoelang je in die tijd wilt blijven.
Als de tijd om is, kom je weer terug.
Waar je net getuige van bent geweest, is de reis die Calicot heeft gemaakt naar de Tijd van ridders en monniken.
Ik heb haar op pad gestuurd met een camera om haar nek.”

Ik keek naar de poes die nog steeds uitgestrekt op de mat lag te snurken.
Alsof ze voelde dat ik naar haar keek, strekte ze zich uit om vervolgens weer lekker verder te slapen.
Calicot had duidelijk een grote reis gemaakt. 
 “Dus wat we zagen, waren ridders uit de middeleeuwen?
Die waren toch niet echt? Ze waren zo blij en deden zo vriendelijk tegen elkaar.” 
“Dat komt omdat ik je het mooiste nog niet heb verteld!”
Ze liet mij het tijdreisprogramma zien op de computer. 
“Kijk”, zei mevrouw De Jong, “hier typ je in naar welke tijd je wilt. Eh… bijvoorbeeld… 2050.”
Een wijzer schoof over een tijdbalk naar het jaartal 2050.
“En hier met welk voorwerp.”
Op het beeldscherm verscheen een keuzemenu met allerlei voorwerpen.
Mevrouw De Jong klikte verschillende voorwerpen aan.
Een grote roze bril, een muziekdoosje, een pen, een waterkom en een spiegel. 
”Maar er zijn er nog veel meer voorwerpen die je mee kunt nemen.
Daarnet heb ik Calicot met de roze bril naar de middeleeuwen gestuurd. Dat heb je gezien!”
“Aah!”, grinnikte ik, “daarom waren die ridders zo vrolijk en vochten ze niet!
De ridder bekeek het leven met een roze bril!” 
“Maar kun je dan ook de loop van de gebeurtenissen veranderen?” , vroeg ik.
Ik bedacht me wat dat kon betekenen.
Als het verleden anders was gelopen, was ik er dan wel geweest?
Hadden mijn ouders elkaar dan wel ontmoet? 
“Nee, de loop van de tijd kan de tijdreiziger niet veranderen, de tijdreiziger kan met het voorwerp de mensen wel een beetje op andere gedachten helpen.”
“Dat wil ik testen!”, riep ik uit!
“Ik zou wel willen weten hoe het in 2050 is. Welk beroep zou ik hebben? Zou ik kinderen hebben?”

Mevrouw De Jong viel even stil en knikte ernstig.
Ik zag haar twijfelen. 
“Toe?”, zei ik.
"Ehm, ik weet 't niet", mompelde ze.
"Toehoeh...?" Ik zette mijn extra schattige gezicht op. 
Mevrouw De Jong moest lachen.
“Oké dan, je mag het uitproberen. Ik stuur je naar 2050.
Maar wees alsjeblieft voorzichtig, doe geen roekeloze dingen, ik wil je heelhuids terug.”

En nu ben ik hier. In 2050.
Het regent een beetje.
Maar de zon breekt bijna door. 
Op het plein voor me zie ik een groepje mensen lopen.
Ik kijk naar het voorwerp in mijn hand. 

Wat zal ik ermee doen?